..τι θα άλλαζα; Ίσως όχι πολλά αλλά σίγουρα τον τρόπο διαχείρισης αυτού του κεφαλαίου
της ζωής των περισσοτέρων που λέγεται πανελλαδικές εξετάσεις.
Και ναι, πρόκειται για ΕΝΑ κεφάλαιο από τα πολλά που θα «συγγράψει» ο καθένας από
εμάς στο βιβλίο της ζωής του. Δεν είναι ούτε το πρώτο και σίγουρα δεν είναι το τελευταίο.
Κι εδώ ακριβώς έγκειται η ουσία της διαχείρισης αυτής της περιόδου της μαθητικής μας
ζωής, που επιμένουμε να επισκιάζει και όχι να φωτίζει τα ωραιότερα μας χρόνια.
Όχι πως φταίνε οι μαθητές σε αυτό ούτε πως είναι κάτι εύκολο. Οι μαθητές και οι γονείς
γίνονται δέκτες μιας γενικότερης πίεσης από πλευράς σχολείου, «συστήματος», κοινωνίας
που έχει δημιουργήσει και διαρκώς διογκώνει ένα μύθο γύρω από τη βαρύτητα αυτής της
δοκιμασίας για το μέλλον του μαθητή. Φυσικά και είναι σημαντικές εξετάσεις. Φυσικά
ανοίγουν την πόρτα στον κόσμο της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης, της έρευνας, της
διεύρυνσης των οριζόντων, της περαιτέρω κοινωνικοποίησης και εξέλιξης του ανθρώπου
και ενδεχομένως της επαγγελματικής του αποκατάστασης αλλά δεν είναι το τελευταίο
σκαλοπάτι που οδηγεί σε όλα αυτά. Δε σημαίνει πως όποιος δυσκολευτεί να το ανέβει,
σκοντάψει, παραπατήσει ή επιλέξει να μην το ανέβει, θα γίνει αποτυχημένος και
δυστυχισμένος.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι ένα βήμα ακόμη στη ζωή. Ένα βήμα για το οποίο θα ήταν
καλό να προετοιμαζόμαστε με συνέπεια, μέθοδο και χαρά. Διότι είναι ένα βήμα που θα μας
φέρει, αν το θελήσουμε, πιο κοντά στα όνειρά μας, στους στόχους μας, σε όσα έχουμε
επιλέξει να δημιουργήσουμε. Προφανώς και δε μπορεί να γίνει κατά τύχη μια τέτοια
προσπάθεια. Αποτελεί συνισταμένη πολλών παραγόντων, πολλές φορές και αστάθμητων
που υπερβαίνουν τον έλεγχο του μαθητή. Προϋποθέτει σίγουρα ιεράρχηση
προτεραιοτήτων, πρόγραμμα και υπευθυνότητα αλλά δεν απαιτεί να ακυρώσεις όλη την
υπόλοιπη ζωή σου προκειμένου να στεφθούν με επιτυχία οι κόποι σου. Δε χρειάζεται όλη
σου η μαθητική πορεία από το γυμνάσιο να «στοιχειώνεται» από το «τι κατεύθυνση θα
πάρω και πόσες ώρες προετοιμασίας θα χρειαστεί να ξεκινήσω σε κάθε τάξη για να μπω
στη σχολή που θέλω.»
Χρειάζεται, μόνο, σωστή πληροφόρηση πριν την επιλογή, χρόνος και μέθοδος. Και όλα
αυτά να τα χρησιμοποιείς υπέρ σου, με τις συμβουλές γονιών και καθηγητών να σε
συντροφεύουν αλλά με γνώμονα το τι σου αρέσει πραγματικά, το τι φαντάζεσαι τον εαυτό
σου να κάνει κάποια χρόνια μετά και με τη συνείδηση του ότι είναι μια από τις πολλές
μάχες που θα δώσεις. Μέχρι να καταλήξεις εκεί που νιώθεις ότι όντως ανήκεις και
προσφέρεις.
Τον Ιούνιο του 1996 που έδωσα πανελλαδικές, έδινα ταυτόχρονα εξετάσεις για το ανώτερο
δίπλωμα στα αγγλικά και τα γαλλικά. Γκρίνιαζα διαρκώς. Δεν το μετάνιωσα όμως ποτέ.
Πέτυχα και τους τρεις στόχους κι ας μην μπήκα στη σχολή της πρώτης μου επιλογής τότε.
Ευτυχώς διότι μπόρεσα να γίνω μια ευτυχισμένη εκπαιδευτικός.
Ευτυχώς η ζωή ξέρει να μας ανοίγει τις πόρτες που πρέπει. Και να θυμάστε ότι δεν είναι
απαραίτητο να είναι πάντα οι πόρτες που εμείς σκεφτόμαστε εξ ’αρχής.
