Μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από τα μαθητικά μου χρόνια στο λύκειο είναι
η καλημέρα της διευθύντριας μετά την πρωινή προσευχή στην αυλή: σχεδόν κάθε πρωί, επί
τρία χρόνια, θυμάμαι να μας επισημαίνει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη ύπαρξης
προγράμματος στην καθημερινότητά μας. Μια ανάμνηση που τελικά έμελλε να γίνει
τρόπος ζωής, όσο κόντρα κι αν της πήγαινα για αρκετά χρόνια.
Όλοι μας λένε, από μικρά παιδιά, πόσο σημαντικό είναι να έχουμε πρόγραμμα στη ζωή,
πόσο μας βοηθά να οργανώνουμε το διάβασμα και όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μας.
Κανένας όμως, όπως δείχνει τελικά η πορεία της ζωής, δεν είναι εύκολο να αποδεχθεί και
να προσαρμόσει τη ζωή του σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, πριν η ίδια του η ζωή του αποδείξει
πως οι προθεσμίες υπάρχουν για να τηρούνται.
Πριν γεμίσει η ατζέντα της ημέρας, πριν νιώσει ότι οι 24 ώρες ( μείον τις ώρες του ύπνου)
δεν είναι τελικά αρκετές για όλα όσα έχει να κάνει, ίσως κανένας δεν είναι σε θέση να
καταλάβει και κυρίως να εφαρμόσει την χρυσή αξία του time management. Τίποτα
τρομακτικό, τίποτα άπιαστο, τίποτα ακατόρθωτο δεν κρύβεται πίσω από αυτόν τον όρο.
Μόνο αυτό που τότε πάλευε η λυκειάρχης να μας μεταφέρει ως μήνυμα : «Πάρτε το χρόνο
με το μέρος σας, μην τον σπαταλάτε!»
Και η αλήθεια είναι πως, όπως και όλα τα πράγματα στη ζωή, το να κάνεις το χρόνο φίλο
και βοηθό σου είναι μόνο ένα κλικ του μυαλού μακριά. Μια απόφαση δρόμος: να
καταλάβεις πως με ένα χαρτί κι ένα μολύβι, μπορείς να ιεραρχείς προτεραιότητες, να
καταγράφεις στόχους, να διεκπεραιώνεις, να δημιουργείς. Αρκεί να το θέλεις και να το
αποφασίσεις. Το ιδανικό, σίγουρα, θα ήταν αυτό να το μαθαίνουμε όσο πιο έγκαιρα
γίνεται, όταν ακόμα οι υποχρεώσεις δεν είναι αναρίθμητες και πιεστικές αλλά σε αυτό δεν
υπάρχουν κανόνες. Γιατί κι ο χρόνος θέλει το χρόνο του…
Συνταγές για να βάλεις το time management στη ζωή σου δεν υπάρχουν. Γιατί η
καθημερινότητα του καθενός είναι μοναδική, γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και έχει τον
τρόπο του στη διαχείρισή της. Ξέρω, όμως, πως, ως επαγγελματίας, ως σύντροφος και όσο
αυξάνονται οι ρόλοι της ζωής μου, μελετώ και ευγνωμονώ καθημερινά τη λυκειάρχη μου
για τα μεστά της λόγια. Ακόμα κι αν τότε τα άκουγα μόνο ως «κηρύγματα»…
Όλα καταγράφονται στο υποσυνείδητο και έρχονται στην επιφάνεια, όταν οι καταστάσεις
το ζητούν. Ή ακόμα καλύτερα, όταν εμείς είμαστε έτοιμοι να τα φέρουμε.
